Een dansbeschrijving uit 1925 van de Charleston luidt: "Het torso trilt, daarbij bewegen de heupen dijbenen en billen. Ook de handen zijn actief, ze raken alle delen van het lichaam aan, als in extase. Daarbij komen wisselende X en O benen, daarmee verbonden de naar binnen en naar buiten gedraaide knieën en voeten."

Typerend voor de Charleston is de gecompliceerde interferentie met op zich tegengestelde bewegingen, zoals de "glazenwassersvoeten". Deze bewegingen doken later bij de Twist opnieuw weer op.

De danser kon zijn rug buigen of zelfs gehurkt gaan. Het tempo van de Charleston werd steeds hoger, terwijl de normale dans een ritme van ± 80 per minuut kende werd de Charleston op 148 gebracht.

Traditioneel werd de Charleston paarsgewijs gedanst, maar als de voeten alle kanten uitsloegen was het niet raadzaam om te dicht bij elkaar te blijven. Veel paren namen daarvan afstand om aan de uitgestrekte arm van de ander, of dansten volledig onafhankelijk van elkaar.

De Charleston werd ontdekt onder zwarte dok-werkers in Charleston, South Carolina. In oktober 1923 introduceerden de Ziegfield Follies het in het New Amsterdam Theatre. Dansleraren zagen de mogelijkheden van een ballroom-hit en veranderden de toneelcharleston, en combineerden de 'winging' en 'lifting steps' met de foxtrot walk en de two step.

Eind 1925 / begin 1926 bereikte de Charleston in Europa in z'n piek, maar zelfs toen werd de Charleston door velen beschouwd als een verdacht produkt van wansmaak. De dans verlangde immers een flink gebruik van de heupen en achterwerk. De pers in Londen noemde het abnormaal, gedegenereerd en negrode.

De oma van ondergetekende werd het verboden deze dans beoefenen. Maar omdat het bloed kruipt waar het niet gaan kan, deed zij het stiekem toch!

Voor gezondheidsrisico's werd gewaarschuwd: De schokken in het lichaam kunnen het hart en andere organen van hun plaats brengen. Het dansen van de Charleston zou leiden tot een permanente verdraaiing van de enkels. Maar dit alles hielp niet. De charleston werd bijzonder populair. In veel zalen kwam de aanduiding te hangen: P.C.Q.: Please charleston quietly.

Omdat de Charleston naast lichaamsbeweging ook beweging van de benen verlangde, verwierpen de dansleraren de dans niet meteen.

Ze stortten zich op de voeten en bedachten allerlei nieuwe pasvariaties. De hoofdzaak werd echter lamgeslagen. De Charleston werd in het korset van de Europese gezelschapsdans gedwongen. Niet alleen het achterwerk, maar ook de armen en zelfs de benen die nauwelijks nog van de vloer werden opgetild legden ze lam. Door de mechanisatie van de dans ging ook de onberekenbaarheid van het origineel verloren. Dat was opzet. "Het lichaam moet rustig blijven" maande ieder leerboek, "want dat maakt het verschil uit tussen de maatschappelijke charleston en de negervertoning.

In de loop der tijden lieten de betere dansers de gevaarlijke kicks en de drop weg. De Charleston ontwikkelde zich tot een rigide omschreven dans met buigzame knieën en perfecte samenwerking tussen de partners plus vastgestelde variaties.