Het is belangrijk om te beseffen dat de Oude Tango van Ain't We Sweet een compilatie van Tango's uit verschillende stijlperioden is. De Tango kende in Europa namelijk een hoogtepunt van ± 1911-1914 en een ander hoogtepunt rond 1925. Gedurende zijn verblijf in Europa zoog de tango steeds meer "beschaving" in zich op, en meer beschaving leidde geleidelijk tot een meer ingetogen beweging.

Ongetwijfeld is de Oude Tango de essentie van de autocraat van het "soiree dansant" van de eerste helft van deze eeuw. Want het is niet alleen een dans, het is een stijl; om de tango te leren moet en eerst zijn stijl meester worden, zijn atmosfeer absorberen. Onder de vele punten in zijn voordeel is niet de minste, dat het niet alleen gratie vereist, en in het bijzonder rust, maar dat het deze talenten zelfs ontwikkeld en schept. De Tango zoals we die dansen bij Ain't We Sweet is een compilatie van een aantal Tango's uit het begin van deze eeuw, zoals de Lola Tango, de Square Tango en de Eugene Tango. Bepaalde figuren in de Tango van AWS zoals de scissors, promenade en media luna zijn geen afzonderlijke dansen, maar standaardfiguren uit de oude Tango.

De Tango is niet, zoals men in 't algemeen denkt, van Zuid-Amerikaanse origine. Het is een oude zigeunerdans die naar Argentinië kwam via Spanje, waar het waarschijnlijk bepaalde eigenschappen van de oude Moorse dansen overnam. De Argentijnen adopteerden de dans, verwijderden een aantal onbesuisde zigeuner-trekken, en voegden een zekere lome traagheid toe, passend bij hun eigen temperament. Toen Parijs de dans oppikte verdween echter geleidelijk een deel van het sensueel karakter.

De Argentijnse Tango bereikte via Parijs rond het jaar 1911 de verschillende landen van Europa. In deze periode waren de mensen klaar voor nieuwe stijlen van beweging en nieuwe dansen. De Tango was een antwoord op deze behoefte een dans die arriveerde in Engeland via Frankrijk en een belangrijke rol speelt in de Engelse balzalen tussen 1911 en 1914.

In kwam de Tango binnen als een sport discipline. De eerste Tango-clubs ontstonden ±1911 in Berlijn.

De Tango verdween nooit geheel van het dans-toneel, maar de gekte voor de Tango verdween in midden 1914, gedeeltelijk door het uitbreken van de oorlog en gedeeltelijk door dat andere aspect van de dans-revolutie van de jaren na 1910, namelijk de komst van de ragtime. In de midden twintiger jaren brak echter opnieuw de dansgekte uit: de Tango kreeg rond 1925 een tweede 'boom', die in Engeland bekend stond onder de naam "Franse Tango".

Deze vorm van de Tango was goed geschikt voor kleinere vloeren in restaurants. Dansen om thee-tijd was bijzonder populair.

Sinds de Tango in Europa zijn intrede maakte, is deze dans onderwerp geweest van menig debat over de goede zeden en moraal.

In Argentinië, waar de dans vandaan komt, werd de Europese opmars van de Tango als een symptoom van decadentie aan gene zijde van de oceaan beschouwd. De Tango, omstreeks 1880 geboren in de achterbuurten van Buenos Aires, gold daar als niet minder omstreden dan hier. Een adellijk dansduo maakte in 1914 zijn opwachting bij de paus om in het Vaticaan de dans ten uitvoer te brengen. De kerkvorst besliste nog dezelfde dag dat het niets voor katholieken was en deed de Tango in de ban. Een betere aanbeveling om een dans populair te maken is nauwelijks denkbaar. Behalve voor de goede zeden moest voor de gezondheid worden gewaakt. De tango-voet was een gevreesde ziekte.

Maar wie kent er een ziekte met meer stijl, allure en gratie dan de Tango?